VRIJGEZEL
Boudewijn de Groot (The Netherlands)


Er was een tijd voor ik jou kende 
Dat ik leeg maar vol ellende vloekend op de hele bende 
In een kroeg te wachten zat 
Tot het meisje van mijn dromen 
Op een dag voorbij zou komen 
En ik liet mijn tranen stromen 
Als ik weer een kater had 

En dat mijn geliefde vrienden 
Waarmee ik de muze diende 
En geen rooie cent verdiende 
Ook al had ik nee gezegd 
's Avonds aan kwamen gelopen 
Om een praatje aan te knopen 
En dan 's morgens straal bezopen 
Op de stoep werden gelegd 

Er was een tijd dat ik het meeste 
Te vertellen had op feesten 
Waar ik met verlichte geesten 
Vaak de politiek besprak 
Waarin wij ons nooit vergisten 
Mensen die het beter wisten 
Waren allemaal facisten 
Die het aan verstand ontbrak 

Toen ik naar mijn navel staarde 
En mij communist verklaarde 
En met alle andere baarden 
Op de bom te wachten zat 
Toen die maar niet wilde vallen 
Hoorde men al spoedig lallen 
En we lagen met z'n allen 
Weer vredig op de mat 

In die tijd kon ik de vrouwen 
Met een kennersoog beschouwen 
En ik wilde nimmer trouwen 
Want dat kwam me niet van pas 
Ik wilde enkel samenwonen 
Met een zwartgeklede schone 
Om de burgerij te tonen 
Hoe ruimdenkend ik wel was 

Maar het was niet te vermijden 
Dat ik eenzaam was bij tijden 
Zodat ik vertwijfeld vrijde 
Met een meisje van ballet 
Welke schoonheid snel verdorde 
's Morgens bij het wakker worden 
Met de peuken op de borden 
En de kruimels in het bed 

Op een dag kwam ik jou tegen 
Lief en klein en zo verlegen 
Druipend in de lenteregen 
In de grote vreemde stad 
Jij wist niets van provoceren 
En je wilde me bekeren 
En ik liet me alles leren 
Als ik maar je liefde had 

Nu zit ik de krant te lezen 
En een burgerman te wezen 
Ik hoef geen honger meer te vrezen 
Maar toch denk is soms met spijt 
Aan de tijd voor ik jou kende 
Aan de vrolijke ellende 
Aan de artistieke bende 
Van de goeie ouwe tijd